Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lubaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29.11.2013r.

Sąd Rejonowy w Lubaniu Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartosz Gajewski

Protokolant: Aleksandra Hormańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lubaniu: Artura Idzi

po rozpoznaniu w dniach 11.09.2013r., 06.11.2013r., 29.11.2013r. sprawy karnej

przeciwko

A. B. (1), s. Z. i B. z d. S.

ur. (...) w T.

K. K. (1), s. T. i M. z d. R.

ur. (...) we W.

oskarżonym o to, że :

w dniu 4 listopada 2012r. w Z., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu prowadzili na drodze publicznej rower czterokołowy marki (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdzie zawartość alkoholu u A. B. (1) wynosiła 0,78 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś u K. K. (1) 0,87 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 2 kk,

I.  uznaje oskarżonego A. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tą zmianą, iż czyn ten kwalifikuje z art. 87 § 1a kw i za to na podstawie art. 87 § 1a kw wymierza mu karę 3 (trzech) dni aresztu;

II.  na podstawie art. 87 § 4 kw orzeka wobec oskarżonego A. B. (1) zakaz prowadzenia rowerów w ruchu lądowym na okres 6 (sześciu) miesięcy;

III.  uniewinnia oskarżonego K. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. S. koszty nieopłaconej obrony z urzędu w kwocie 1.092,24 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt dwa złote 24/100) w tym podatek VAT,

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustęp 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego A. B. (1) od ponoszenia kosztów sądowych w ½ części w niniejszej sprawie i nie wymierza mu opłaty, zaś w części uniewinniającej oskarżonego K. K. (1) na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 04.11.2012 r., około godziny 22.00, pełniący służbę w Z. funkcjonariusze policji D. Ć. (1) i M. B. (1) zauważyli rower czterokołowy, w którym po stronie kierowcy siedział A. B. (2), a po stronie pasażera K. K. (1). W pojeździe tym kierownica znajdująca się po lewej stronie, w miejscu gdzie siedział K. K. (1), była zamontowana na stałe (atrapa) i nie można było za jej pomocą wpływać na kierunek jazdy. Z jednej i drugiej strony roweru natomiast znajdowały się sprzężone ze sobą pedały, za pomocą których pojazd był wprowadzany w ruch. Po środku pojazdu, pomiędzy siedzeniami znajdował się hamulec. Po zatrzymaniu K. K. (1) poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie to wykazało u niego 0,87 mg/dm3 o godzinie 22.06, 0,65 mg/dm3 o godzinie 01.36 i 0,55 mg/dm3 o godzinie 02.38 alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowód: wyjaśnienia A. B. – k. 24, k. 182, wyjaśnienia K. K. – k. 19, k. 62, k. 162, k. 183, zeznania M. B. – k. 183, D. Ć. – k. 183, K. C. – G. – k. 184, K. P. – k. 184, A. W. – k. 184, protokół badania – k. k. 7 i nast., zdjęcia –k. 14, k. 15, notatka urzędowa – k. 1)

K. K. (1) ma 28 lat i jest studentem. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie był w przeszłości leczony psychiatryczni , psychologicznie, neurologicznie. Nie był również karany.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 183, zaświadczenie o karalności – k. 184)

W swoich wyjaśnieniach oskarżony przyznał, że wspólnie z A. B. (1) jechał rowerem czterokołowym w dniu 13.11.2012 r. dodając jednocześnie, że siedział po stronie pasażera i jedynie oświetlał za pomocą telefonu drogę.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego stwierdzić trzeba, że są one wiarygodne o tyle, o ile K. K. (1) podawał, że siedział po stronie pasażera i nie miał wpływu na kierunek jazdy roweru, gdyż kierownica zamontowana przed nim stanowiła jedynie atrapę. Ta okoliczność bowiem znajduje potwierdzenie w relacji wiarygodnej A. B. (1), który przyznał, iż to on prowadził pojazd. Nadto fakt ten znajduje odzwierciedlenie w notatce urzędowej sporządzonej przez funkcjonariuszy policji, gdzie stwierdzono, że to A. B. (1) kierował rowerem. Jako że funkcjonariusze policji w trackie przesłuchania okoliczności podanej w notatce nie zaprzeczyli, a z uwagi na upływ czasu dokładnie nie pamiętali szczegółów całego zdarzenia, Sąd wykorzystał jej treść jako dowód w sprawie uznając, że zakaz z art. 174 k.p.k. w tym stanie rzeczy nie występuje.

Sąd nie podzielił natomiast tych twierdzeń oskarżonego, gdy utrzymywał, iż nie wprowadzał w ruch pojazdu czterokołowego. Niekwestionowany fakt oświetlania drogi za pomocą telefonu, wbrew temu co twierdzi oskarżony, z pewnością nie wykluczał bowiem możliwości pedałowania rowerem. Zatem nie logiczne i stanowiące jedynie wyraz przyjętej linii obrony są jego wyjaśnienia w tym fragmencie, gdy przekonywał, że nie pomagał A. B. (1) poruszaniu się pojazdem.

Sąd jako rzetelne i wartościowe ocenił wyjaśnienia A. B. (1). Jego opis wydarzeń nie został w toku procesu podważony przez żadnej ujawniony dowód, a wprost przeciwnie, wiarygodność jego relacji potwierdzają wyjaśnienia K. K. (1) i przywołana notatka urzędowa.

Sąd jako prawdziwe potraktował także relację przesłuchanych funkcjonariuszy policji. Obaj zbieżnie zrelacjonowali, iż oskarżony znajdował się w pojeździe czterokołowym, a po zatrzymaniu i zbadaniu okazało się, że jest w stanie nietrzeźwości. Gdy do tego dodać, że policjanci to osoby obce w stosunku do oskarżonego nie może być wątpliwości, że ich wersja zdarzeń jest wiarygodna.

Sąd jako rzetelne, stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w sprawie w kwestii budowy pojazdu, którym poruszali się oskarżeni potraktował zeznania K. G., K. P. (2) i A. W. (2). Wszyscy wymienieni świadkowie wspólnie przyznali, iż pojazd czterokołowy posiadał dwie kierownice, z których jedna – ta po stronie gdzie siedział K. K. (1) - była jedynie atrapą. Nie było żadnego racjonalnego powodu, aby tym twierdzeniom wymienionych wyżej świadków nie wierzyć.

Sąd w pełni dał wiarę także zgromadzonym w sprawie dokumentom, w tym protokołowi z przeprowadzonych badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Zostały one sporządzone przez powołane do tego organy w zakresie ich właściwości, a ich treść nie była przez strony kwestionowana, do czego i Sąd nie znalazł podstaw.

Poddając merytorycznej analizie zasadność zarzutu postawionego oskarżonemu zauważyć należy, że sprawca tego wykroczenia jest ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem podobnie działającego środka, prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu inny pojazd niż określony w § 1 (pojazd mechaniczny).

Zdaniem Sądu w realiach rozpoznawanej sprawie oskarżony nie wypełnił znamion cytowanego wykroczenia.

Zasadnicze wątpliwości bowiem budzi możliwość przypisania jego zachowaniu, w kontekście braku wpływu na kierunek jazdy, znamiona prowadzenia pojazdu innego niż mechaniczny.

W judykaturze podnosi się, że „w świetle ustalonych poglądów doktryny "kierowanie" oznacza m.in. nadawanie kierunku w znaczeniu fizycznym” (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003 r. III KKN 390/01). Opierając się zatem na tym wyrażonym i pełni akceptowalnym przez Sąd meriti poglądzie stwierdzić należy, że oskarżony pozbawiony możliwości wpływania na kierunek jazdy, nie popełnił wykroczenia z art. 87 § 1 a k.w. I oceny tej weryfikować nie może fakt, iż miał on możliwość wspólnie z A. B. (1) wprowadzania w ruch pojazdu. Nie sposób bowiem znaczenia czynności „prowadzić” utożsamiać z możliwością poruszania pojazdem chociażby dlatego, że „podmiotem występku określonego w art. 178a może być jedynie osoba, która bezpośrednio uczestniczy w prowadzeniu pojazdu.”( Marek A. komentarz LEX 2010 stan prawny: 2010-03-01Komentarz do art. 178(a) Kodeksu karnego).

Mając na uwadze powyższe i kierując się zaprezentowanymi wyżej poglądami, uznając że w zachowaniu oskarżonego K. K. (1) nie sposób upatrywać wypełnienia znamion wykroczenia z art. 87 § 1 a k.w., a tym bardziej jak chce tego prokurator – nie obowiązującego już przestępstwa., Sąd uniewinnił go od stawianego mu zarzutu.

W tym stanie rzeczy kosztami postępowania w części uniewinniającej obciążył Skarb Państwa.