Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lubaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08.01.2014r.

Sąd Rejonowy w Lubaniu Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tuliusz Stabryn

Protokolant: Sylwia Oleksy

po rozpoznaniu dnia 08.01.2014r. sprawy z wniosku o ukaranie

przeciwko: J. J. (1), s. A. i M. zd. S.,

ur. (...) w J.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 19 marca 2013r. około godziny 20:00w L., woj. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z (...)kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) wyprzedzał inne pojazdy,

tj. za wykroczenie z art. 97kw w zw. z art. 24 ust. 7 pkt. 3 Ustawy prawo o ruchu

II.  w tym samym miejscu, czasie i okolicznościach kierując tym samym pojazdem co w pkt. I nie zastosował się do znaku poziomego „P-4”, tj. linia podwójna ciągła,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1kw

III.  w tym samym miejscu, czasie i okolicznościach kierując tym samym pojazdem co w pkt. I i II wyprzedzał inne pojazdy na przejściu dla pieszych,

tj. za wykroczenie z art. 97kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym

IV.  w tym samym dniu około godz. 20:00 w L. na skrzyżowaniu ul. (...) z (...) kierując tym samym pojazdem co w pkt. I, II i III nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S-1 nadającego światło czerwone przejeżdżając przez skrzyżowanie,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1kw

I.  uznaje obwinionego J. J. (1) winnym popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. I – IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 92 § 1kw w zw. z art. 9 § 2kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 1.500 (jednego tysiąca pięciuset) złotych,

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty niniejszego postępowania w kwocie 100 (stu) złotych i na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2013 roku J. J. (1) kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...). Jego pasażerem był J. T. (1). Obaj mężczyźni zatrudnieni są w firmie (...) S.A. Oddział w J.. Około godziny 20 przyjechali do L., gdzie mieli wykonać zlecona im pracę. J. J. (1) kierując samochodem na ul. (...), przed skrzyżowaniem z ul. (...) rozpoczął manewr wyprzedzania innych pojazdów poruszających się w tym samym kierunku, mimo znaku poziomego linia podwójna ciągła. Manewr wyprzedzania kontynuował na skrzyżowaniu przedmiotowych ulic oraz na oznakowanym przejściu dla pieszych. Jeden z wyprzedzanych pojazdów kierował K. S. (1) funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w L., zatrudniony w O. Ruchu Drogowego. Widząc nieprawidłowe zachowanie innego uczestnika ruchu drogowego postanowił udać się za nim i zatrzymać go do kontroli. Kontynuując jazdę za samochodem J. J. (1) poruszał się z prędkością około 80 km/h. Dojeżdżając do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), w odległości około 100 metrów od niego, K. S. (1) zauważył, iż sygnalizator świetlny nadaje już światło koloru żółtego. W tym czasie J. J. (1) znajdował się około 30-40 metrów przed tym skrzyżowaniem i mimo to kontynuował jazdę, a przez skrzyżowanie przejechał, gdy sygnalizator nadawał światło czerwone.

Dowód: zeznania świadka K. S. k. 27-28;

zeznania świadka J. T. k. 25;

wyjaśnienia obwinionego J. J. k. 24.

J. J. (1) przejeżdżając kolejne ulice (...) kierował się w stronę osiedla (...) gdzie zatrzymał pojazd na ulicy (...). Po chwili obok jego auta zatrzymał się K. S. (1), który przez otwartą szybę w drzwiach przedstawił się podając jednocześnie, iż jest funkcjonariuszem policji i że w związku z popełnionymi przez J. J. (1) wykroczeniami powiadamia telefonicznie dyżurnego KPP w L.. Po kilku minutach przyjechał patrol interwencyjny w składzie (...). K. S. (1) przedstawił funkcjonariuszom zaistniałe okoliczności, informując ich o popełnionych przez J. J. (1) wykroczeniach. Policjanci zaproponowali kierującemu F. (...) mandat karny, którego ten nie przyjął.

Dowód: zeznania świadka K. S. k. 27-28;

zeznania świadka M. Ł. k. 25;

zeznania świadka P. J. k. 25, 4;

zeznania świadka J. T. k. 25;

wyjaśnienia obwinionego J. J. k. 24.

J. J. (1) nie był karany sądownie, był karany wielokrotnie mandatami karnym za wykroczenia drogowe.

Dowód: wydruk z (...) k. 7-8.

Obwiniony J. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W swoich wyjaśnieniach podkreślił, iż zaistniałe zdarzenie miał inny przebieg, a w konsekwencji nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu czynów. Przedstawiona przez obwinionego wersja jest jednak gołosłowna i nie znajduje w zasadniczej części potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Przesłuchany w charakterze świadka J. T. (1), mający potwierdzić okoliczności wskazane przez obwinionego, zeznał tylko i wyłącznie, iż ten rozpoczął manewr wyprzedzania zaraz po minięciu stacji paliw (...), a zakończył go przed skrzyżowaniem na łuku drogi. Świadek podkreślił, iż następnie zajął się dokumentacją zleconych im prac i nie obserwował dalszej drogi. Przy takich zeznaniach trudno uznać, iż uzupełniają one wyjaśnienia oskarżonego a co istotne potwierdzają ich wiarygodność. W żaden sposób nie można wykluczyć, iż obwiniony dojeżdżając do skrzyżowania ul (...) z Główną nie rozpoczął nowego manewru wyprzedzania na odcinku gdzie obowiązywała podwójna linia ciągła, kontynuując go na skrzyżowaniu i oznakowanym przejściu dla pieszych, a następnie przejechał przez skrzyżowanie w trakcie, gdy na sygnalizatorze zapalone było czerwone światło. Przedstawiona przez świadka relacja jest zdawkowa i mało precyzyjna. Tym samym Sąd uznał, iż zeznania świadka J. T. (1) odnoście zarzucanych obwinionemu czynów nie wnoszą nic istotnego dla sprawy, co w konsekwencji nie daje podstaw do przyjęcia tezy, iż potwierdzają one wersję zdarzenia obwinionego.

Sąd odmówił wyjaśnieniom obwinionego waloru wiarygodności, uznając, iż przedstawiona przez niego wersja jest tylko i wyłącznie nieudolną próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Zasadnicze znaczenie dla przyjęcia odpowiedzialności obwinionego maja zeznania K. S. (1). W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności jego zeznań, albowiem są one spójne i logiczne, tworzą ciąg przyczynowo skutkowy, brak w nich znamion konfabulacji czy próby manipulowania faktami. Świadek przedstawia relację w sposób prosty ograniczając się do wskazania faktów istotnych dla sprawy, bez próby ich koloryzowania czy udramatyzowania. Zważywszy, iż świadek, mimo że jest funkcjonariuszem Policji, to po raz pierwszy miał styczność z obwinionym, a zatem nie można uznać, iż miał on jakikolwiek powód do pomawiania go i zeznawania nieprawdy. Z tych też względów Sąd uznał, iż nie ma podstaw do kwestionowania prawdomówności świadka.

Mniej istotne dla rozstrzygnięcia są zeznania świadków M. Ł. (2) i P. J. (2). Obaj, bowiem nie byli naocznymi świadkami zaistniałych wykroczeń, a ich przebieg znają z relacji K. S. (1). Wartym jest jednak podkreślenia fakt, iż obaj są zgodni, co do tego, iż obwiniony tłumaczył się, iż przyczyną takiego zachowania był pośpiech, co w sposób pośredni potwierdza słuszność stawianych mu zarzutów jak i wiarygodność świadka K. S. (1), który również wspomina o tym w swoich zeznaniach.

Mając na uwadze tak zebrany materiał dowodowy Sąd uznał, iż okoliczności sprawy i wina obwinionego nie budzą żadnych wątpliwości. J. J. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 24 ust. 7 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz dwóch wykroczeń z art. 92 § 1 kw.

Stosownie do obowiązujących przepisów Prawo o ruchu drogowym zabrania się wyprzedzania pojazdów silnikowych na skrzyżowaniu (art. 24 ust. 7 pkt 3) oraz wyprzedzanie pojazdów na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim (art. 26 ust. 3 pkt 1). Biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy nie można mieć żadnych wątpliwości, iż obwiniony naruszył wskazane zakazy, w związku, z czym wyczerpał znamiona przepisu art. 97 kw, określającego odpowiedzialność sprawcy za wykroczenia polegające na niestosowaniu się do przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym.

Przepis art. 92 § 1 kw określa odpowiedzialność sprawcy w przypadku niestosowania się do znaków drogowych lub sygnałów drogowych. W tym przypadku przepis ten penalizuje miedzy innymi sytuacje niestosowania się do znaku drogowego poziomego P-4 – linia podwójna ciągła jak i sygnalizatora świetlnego S-1 nadającego światło czerwone

Wymierzając J. J. (1) na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw karę grzywny w kwocie 1500 zł, Sad miał na uwadze dotychczasowy charakter i sposób życia obwinionego, jego uprzednią nie karalność sądową, wielokrotną karalność mandatami za wykroczenia drogowe, znaczny stopień szkodliwości zarzucanych mu czynów, przejawiający się bezmyślności i ignorancji dla obowiązującego porządku prawnego, a w szczególności zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stwarzaniem sytuacji zagrażających życiu i zdrowiu innych uczestników ruchu drogowego.

W ocenie Sądu tak wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego i będzie dla niego realnie dolegliwa, przez co zostaną osiągnięte cele prewencyjne kary. Obwiniony winien zrozumieć, iż takie zachowanie jest nie tylko nie dopuszczalne, ale również nieopłacalne, albowiem niesie za sobą represje karne, w tym przypadku o charakterze finansowym. Zdaniem Sadu wymierzenie innej kary, bądź kary łagodniejszej, byłoby przyzwoleniem do podobnego zachowania w przyszłości, co mogłoby wywołać negatywna postawę sprawcy. Winien on, bowiem zrozumieć, iż każde zachowanie sprzeczne z prawem nie pozostanie bez odpowiedniej sankcji karnej.

Stosownie do przepisu art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpow Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszt niniejszego postępowania w kwocie 100 zł, nie znajdując podstaw do zwolnienia go od ich poniesienia, zaś na podstawie art. 17 ust 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty, uznając, iż poniesienie jej byłoby dla niego zbyt uciążliwe